niedziela, 3 października 2010

Październik nadszedł tak znienacka...


Jutro zaczynam nowy semestr.
Choć, muszę się przyznać, że mam spore zaległości jeszcze sprzed roku... 

Od czwartku jesteśmy w mieszkaniu wszystkie trzy.
Jest śmiesznie, wesoło, pozytywnie.

Ale... nadal się alienuję.
Większość czasu spędzam w moim pokoju.
Robię cokolwiek, oczywiście nic konkretnego, czy potrzebnego...
Od wczoraj robię zeszyt z przepisami.
Nic nadzwyczajnego!
Ot - wycinam dokładnie przepisy z różnych gazet i wklejam do zeszytu.
Pewnie można by to zrobić ładniej, w ładnym zeszycie, jakoś ozdobić itd.

Tak dziwnie się czuję.
Nie mogę ogarnąć siebie, swoich myśli, swoich uczuć.
Boję się powiedzieć coś głośno, boję się coś zrobić.
Boję się powiedzieć komukolwiek o tym, co czuję, co mnie trapi.
Jest źle.
Wszystko podsuwa dziwne myśli. Nie potrafię nad tym zapanować.
Czuję, że robię coś na siłę...

Czuję się tak, jakby pogoda zza okna przesiąknęła mnie na wskroś...

3 komentarze:

  1. Jak czytam Twoje przemyslenia, to przypominam sobie siebie sprzed kilku lat, gdy też byłam na studiach. (Zabrzmiało, jakby pisała to stara baba:)) Trudno w takich sytuacjach coś poradzić... Podejrzewam, że wiem, co czujesz. To jest uczucie, którego ja po prostu nienawidzę - niemoc. Czyli nic nie jesteś w stanie zrobić - ani ze soba, ani z otoczeniem.. . Ja starałam się zawsze coś robić - czy rysować, czy film, czy szydełko. Może pomoże? Trzeba po prostu przeczekać, to minie. Przyjdą miłe chwile w szkole, w domu, ...
    Może kolczyki, które oddadzą ten nastrój? tylko musiałabyś je potem komuś oddać, żeby nie przypominały Ci tych chwil:) Pozdrawiam i życzę szybkiego powrotu do "normalności";)

    OdpowiedzUsuń
  2. Czasem ciezko zaaklimatyzowac sie na "nowym",nie zamykaj sie w sobie(wiem truje,pomyslisz..latwo jej sie radzi)Wiem co "mowie"sama przechodzilam przez takie rozterki,mam troche lat i szkoly juz dawno za soba.Zeby bylo smiesznie to wymyslilam sobie szkole 600 km od domu(akurat w tamtych latach to byla jedyna o tym profilu)Bylo troche sztywno na poczatku,najwazniejsze sie niezrazac jesli cos jest nie tak,nie wszyscy nas musza kochac i my tez nie mamy obowiazku kochac calego swiata.
    Badz optymistka a wszystko napewno pouklada sie tak jak sobie tego zyczysz.
    TRZYMAM KCIUKI.

    OdpowiedzUsuń
  3. oooo, ja dziewczyny miałam baaardzo podobnie - ogólnie jakoś po skończeniu liceum i wybraniu się do wielkiej Warszawy na studia, jakbym "ucichła". Przez 3 pierwsze lata, w zasadzie wolałam, żeby nikt mnie nie zauważał, na zajęciach nie byłam raczej aktywna - nie wiem, jak to nazwać - nieśmiałość, jakieś kompleksy, a może po prostu chęć do świętego spokoju. Potem zaczęło to powoli mijać, bo tak delikatnie zaczęłam nad sobą pracować i wychodzić tak troszeczkę do ludzi - choć było bardzo ciężko, bo było to wtedy wbrew mojej naturze. Ale udało się i taka rozsądna otwartość wreszcie przyszła, czuję, że jest moja :)

    Oby i Tobie się udało uzyskać cel

    www.zaczarowaneszydelko.ofu.pl

    OdpowiedzUsuń