Czuję, że nagrzebałam...

Teoretycznie nic się nie stało.
Parę liter, kilka słów, naście zdań...
Nikt nic nie wie, nikt niczego się nie domyśla.
Niby nic...

Mimo to czuję się nie fair. W tej chwili nie umiem tego zebrać, choć chodzi mi to wciąż po głowie... Samotność mnie przytłacza i zachowuję się bezmyślnie...
Teoretycznie nic się nie stało.
Czy jutro cokolwiek zmieni?

Kilkanaście ostatnich dni sprawiło, że zeszmaciłam pewne wartości, własną intymność.
W imię czego? Sama już teraz nie wiem...

W dziwny sposób szukam przyjaciela...
Długo oszukiwałam się, że umiem wszystko sama.
Okazuje się, że nic nie potrafię sama...
Pogubiłam się.

~.~.~.~.~.~

..Prośba..

Zrób coś, abym rozebrać się mogła jeszcze bardziej
Ostatni listek wstydu już dawno odrzuciłam
I najcieńsze wspomnienie sukienki także zmyłam
I choć kogoś nagiego bardziej ode mnie nagiej
Na pewno mieć nie mogłeś, zrób coś, bym uwierzyła

Zrób coś, abym otworzyć się mogła jeszcze bardziej
Już w ostatni por skóry tak dawno mi wniknąłeś,
Że nie wierzę, iż kiedyś jeszcze nie być tam mogłeś
I choć nie wierzę, by mógł być ktoś bardziej otwarty
Dla Ciebie niż ja jestem, zrób coś, otwórz mnie, rozbierz

[Rafał Wojaczek, Pismo mojemu mężczyźnie]

~.~

Dlaczego ten wiersz?
Nie wiem, zupełnie nie wiem... Wpadłam na niego i wydał mi się idealny.